Droom van Vluchtelingenwerkgroep Gooi en Vechtstreek

Tijdens de Midwinterbijeenkomst van Bekend Maakt Bemind 
op 20 december 2014 kregen aanwezigen de gelegenheid om hun droom 
voor 2015 uit te spreken. Vluchtelingenwerkgroep Gooi en Vecht-
streek deelde de volgende droom met de aanwezigen:

We leven in een veranderende wereld, een wereld waarin mensen voortdurend met elkaar in contact staan, waar we bijna a la minute weten wat er op duizenden kilometers afstand gebeurt. We hebben ons oordeel klaar over mensen uit andere culturen en met andere religies dan de onze. Een oordeel dat gebaseerd is op wat we lezen en horen in de media en soms uit eigen ervaring. We worden steeds banger, bang voor wat er allemaal gebeurt in die wereld ver weg omdat we het niet begrijpen, niet begrijpen waarom mensen elkaar aandoen wat ze doen. En de angst wordt nog groter wanneer mensen uit die ‘andere’ wereld naar de onze komen, omdat zij hun land ontvlucht zijn. Die mensen brengen een andere cultuur mee die wij niet kennen, of een andere religie waarvan we steeds maar horen dat die terroristen kweekt. Maar ook deze mensen begrijpen niet waarom dit allemaal gebeurt, ook deze mensen zijn bang voor wat ze hebben gezien en meegemaakt, bang voor wat hun kinderen, hun ouders, hun familieleden en vrienden en henzelf kan worden aangedaan. Ook zij begrijpen niet waarom dit alles gebeurt, het enige wat ze willen is in vrede leven samen met hun naasten. Ze ontvluchten hun land, laten alles wat ze lief is achter en hopen op een betere toekomst ergens anders voor hun kinderen en henzelf.

Ik ken een jonge vrouw, een christen, die jaren geleden haar thuisland is ontvlucht waar ze vanwege haar geloof was opgepakt. Ze wist te ontkomen maar was doodsbang voor herhaling, daarom vertrok ze. Nog dagelijks verlangt ze naar haar land en haar familie. Maar wat ik het meest schrijnende vind is dat ze in al die jaren dat ze nu in Nederland is geen contact heeft durven opnemen met haar moeder omdat ze bang is dat dat haar moeder zal schaden. Dat zij zelf nu in vrijheid kan leven is een groot goed, maar de prijs die ze hiervoor betaalt is enorm.

Onlangs las ik op internet een berichtje over een groep asielzoekers in de IJsselhallen in Zwolle die geklaagd had over het eten, ze overwogen in hongerstaking te gaan. 238 reacties van lezers leverde dit op. Ongeveer driekwart van deze reacties was in de trant van: ‘Laat ze oprotten naar hun eigen land’; ‘Stank voor dank’; ‘Eigen volk eerst’; ‘Laat ze maar in hongerstaking gaan dat ruimt lekker op’.

Waarom deze haat jegens mensen die je helemaal niet kent? Mijns inziens speelt angst hierbij een rol, angst voor het onbekende maar ook angst om je eigen zekerheden kwijt te raken en je toekomst te zien veranderen. Angst om te moeten inleveren ten gunste van ‘die anderen’ die zonder dat ze er ook maar iets voor hoeven te doen eten, drinken en een dak boven hun hoofd krijgen. Angst dat ‘onze’ belastingcenten waar we zo hard voor hebben gewerkt opgaan aan al diegenen die hun land ontvlucht zijn. Dat ‘onze’ huizen zomaar aan hen worden weggegeven terwijl we zelf maar niet aan de beurt komen voor een woning. De meesten van ons hebben geen oorlog meegemaakt, we zijn gewend geraakt aan het leven in een vrije democratie en zijn bang die te verliezen. De stromen vluchtelingen uit landen in oorlog geven onterecht een gevoel van ontwrichting waar populisten handig op inspelen. Empathie is wat hier nodig is, maar ook het kunnen zien dat onze veranderende maatschappij tevens een verrijking kan inhouden.

Mijn droom is dat we aan onze angsten voorbij kunnen gaan, zodat we open kunnen staan voor de ander en zien wie die ander is, een medelander met dezelfde dromen en verlangens als wij.